Αν και νέα, με μολις δύο παραστάσεις στο ενεργητικό της, η ομάδα "Κούλα η Πλανιδού" έχει καταθέσει ήδη το ιδιαίτερο στίγμα της. Διαφοροποιείται από άλλες νεανικές ομάδες λόγω της ιδιαίτερης αισθητικής της που μοιάζει να προκύπτει από μια πλούσοα παραγωγή, ενώ εντέλει πρόκειται για χειροποίητη κατασκευή που εντυπωσιάζει τόσο στα σκηνικά ευρήματα όσο και στα περίτεχνα κοστούμια (Χρύσα Δαπόντε και Κούλα η Πλανιδού). Διαφοροποιείται όμως ήδη από το λογότυπό της (σχεδιασμός Thopis) που αποτυπώνεται σε όλες τις αφίσες, προγράμματα κ.λπ. ενώ πλέον πήρε και τη μοργή καρφίτσας που μοιράζεται στους θεατές. Προέρχεται από ένα υπαρκτό πρόσωπο που έζησε στην Πάτρα, μια γυναίκα που μετα από ερωτική απογοήτευση τρελάθηκε και ζούσε από πλανίδια που μάζευε στους δρόμους και πουλούσε στα προσφυγικά σπίτια, εξού και το παρατσούκλι της.
Είναι αλήθεια ότι, παρά το γεγονός ότι στην ομάδα συμμετέχουν εξαρχής και άντρες, η όλη αισθητική αλλά και σημασιοδότηση των παραστάσεων μοιάζει να είναι έντονα γυναικεία υπόθεση. Και αυτό αποτελεί μια ακόμη ιδιαιτερότητα της ομάδας.
Τη φετινή τους παράσταση, μετά την περσινή αυτοσχεδιαστική ¨Κορσεδία' στήριξαν σε προϋπάρχον κείμενο ενός σχετικά λησμονημένου θεατρικού συγγραφέα που ωστόσο πριν από 40 χρόνια τύγχανε αναγνώρισης και αποδοχής: του Νίκου Ι. Ζακόπουλου, ο οποίος το 1973, κέρδισε τον έπαινο του κρατικού θεατρικού διαγωνισμού με το έργο του "Το Τσίρκο". Αυτό το κείμενο αποτέλεσε σήμερα πηγή έμπνευσης της παράστασης, η οποία διατήρησε τη δραματική σάτυρα του συγγραφέα αλλά με μικρές ανανεωτικές ενέσεις που του έδωσαν σύγχρονη πνοή και έκαναν εντονότερο τον ειρωνικό σχολιασμό. Σε αυτό συντελεί η επιλογή της υποκριτικής γραμμής, η οποία κινείται στα όρια ενός εξπρεσσιονισμού που παραπέμπει στην σκηνοθετική διδιασκαλία του Περικλή Μουστάκη και της ομάδας του "Άσκηση" αλλά και στους δραματικούς τονισμούς του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου. Στη σκηνοθεσία τρεις από τους ηθοποιούς της ομάδας: Φωτεινή Καπή, Θανάσης Κουβούσης και Αναστασία Στυλιανίδη. Ταυτόχρονα όμως γίνεται και μουσικό θέαμα με τον κυρίαρχο ρόλο της πρωτότυπης μουσικής του Τάσου Σωτηράκη που σχολιάζει παρεμβατικά τα δρώμενα.
Στον μικρό σκηνικό χώρο του ¨Φούρνου" το θέαμα γίνεται κάποιες στιγμές μεγαλειώδες χάρη στα σκηνικά ευρύματα και τους φωτισμούς του Παναγιώτη Μανούση. Έτσι, η ιστορία της εκμετάλλευσης της έννοιας της "αυταπάρνησης" πάνω στην οποία στηρίζεται ένας ολόκληρος μηχανισμός κερδοφορίας μιας μικρής πόλης, σταδιακά απομυθοποιείται πλήρως, μέσα από τις καταστασεις που δημιουργούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές και φορείς της έννοιας: η ανάπηρη Γυναίκα της εντυπωσιακής Κέλλυς Παρτσουνίδου (που τελικά προσποιείται από μια στιγμή και έπειτα την ανάπηρη), ο αφοσιωμένος, όλος αυταπάρνηση σύζυγος του ακριβούς στην ειρωνεία του ρόλου του Στέφανου Λώλου, που θα απιστήσει, και η πέτρα του σκανδάλου Δασκαλίτσα της υποψήφιας σουμπρέτας Άννυς Ζώη. Γύρω τους το ζευγος της Προεδρίνας των εκδηλώσεων επιβλητικής Γεωργίας Μαρινάκου και του μετριοπαθούς Προέδρου Κωνσταντίνου Εξαρχόπουλου, όπως και οι τρεις "Νόνικα", που σε απολαυστικές εκδοχές κουτσομπολίστικου λαιφστάιλ και εξωφρενικές στην έμπνευσή τους εμφανίσεις αποδίδουν οι Αναστασία Στυλιανίδη, Φωτεινή Καπή και Χριστίνα Ιωακείμ. Στο ρόλο του λαμπερού παρουσιαστή ο Θανάσης Κουβούσης.
Αν κάτι ακόμα προσφέρει η ομάδα είναι η αστείρευτη φρεσκάδα της, το κέφι που εκμπέμπουν αυτά τα νέα παιδιά που μεταμορφώνονται ολοκληρωτικά επί σκηνής διατηρώντας αμείωτη την ένταση αλλά χωρίς να περιπίπτουν σε ευκολίες. Ακόμη και τα λάθη τους καταλαβαίνεις ότι οφείλονται στην νεανική τους παρορμητικότητα και όχι σε λάθος στόχευση. Διότι αναντίρρητα καταθέτουν ποιότητα.
Ας προστεθεί τέλος στα υπέρ τους το για ακόμα μία φορά πρωτότυπο, περίτεχνο, έξυπνο σε σχεδιασμό και εμφάνιση πρόγραμμα της παράστασης σε ιδέα της Κέλλυς Παρτσουνίδου που δείχνει και αυτό τη θέση που διεκδικούν στο ελληνικό θέατρο.
